سال ۱۳۹۷ در حالی به پایان می رود که کاهش ارزش ریال، انتشار اخبار مربوط به اختلاس ها، بحران در کسب و کار و اشتغال و مانند آن، فضای نگران کننده ای را برای مردم ایران فراهم آورده است.
از این رو، نه تنها قشر و طبقه آسیب پذیر بلکه طبقه موسوم به طبقه متوسط و میانی نیز دچار پیامدهای حاصل از اوضاع ناگوار اقتصادی شده است. این در حالی است که چشم انداز و دورنمای امیدوارکننده ای در آینده نزدیک، دیده نمی شود.
احساس عدم امنیت اقتصادی و گسترش خانمانسوز بی اعتمادی اجتماعی و آسیب های برآمده از آن، به گونه ای است که بشارت های متداول و متعارف مقامات عالی رتبه استان و کشور نیز بیش از هر زمان دیگر، رنگ باخته و بی اثر شده است.
برای گریز از این وضعیت، بیش و مهم تر از جستجو برای شناسایی و معرفی شخص یا اشخاصی که شرایط کنونی کشور حاصل عملکرد انان است، تنها چاره آن است که روش ها و روال ها و سیاست ها و مواضعی که کشور را به این نقطه رسانده است، مورد شناسایی و آسیب شناسی و خرده گیری قرار گیرد.
در این راستا، شناخت و تحلیل وضع داخلی و بیرونی کشور نشان دهنده میزان درستی و نادرستی سیاست های کلان در عرصه های یادشده است.
افزون بر آسیب های فراوانی که در ساختارهای داخلی در نظام مالی و پولی و نظارتی کشور دیده می شود، عدم رعایت شایسته سالاری در چهار دهه گذشته در سطوح عالی مدیریتی و تصمیم سازی و تصمیم گیری کشور و نظام، هر یک می تواند به درجاتی در فراهم کردن شرایط ناگوار کنونی دخیل باشد.
در بعد داخلی مربوط به اداره کشور ، متاسفانه نه تنها هیچ اقدام عملی در راستای گسترش همگرایی میان حاکمیت و مردم و معترضان و ناراضیان در داخل و رعایت احترام به رای و نظر آنان، صورت نگرفته بلکه با برچسب هایی در هر برهه، طیف و گروهی به حاشیه رانده می شوند.
در بعد بیرون از نظام، وجود اشتباهات و کاستی هایی در سیاست خارجی و عدم درک صحیح از روابط بین الملل و ناآشنایی به راه های کم هزینه تامین مصالح ملی، بخش دیگری از سلسله عواملی است که اقتصاد و صنعت و تجارت کشور را دچار بحران گردانده است.
براین پایه، لزوم تغییر در رویکردها در اداره داخلی و بیرونی کشور و نظام بیش از هر وقت دیگری احساس می گردد. لازم به بیان است که نه پافشاری بر ادامه سیاست های کنونی نشانه مقاومت و استقامت و مبارزه با استکبار معنا می شود و نه تجدید نظر و اصلاح سیاست های کنونی به معنای تسلیم و خودباختگی و سستی در مواجهه با دیگران است.
گذشته از اختلاف نظر های پایه ای در اداره کشور و نظام در میان رده های مختلف مسئولان طراز اول کشور و نظام، آنچه که در کنار انبوه مشکلات می تواند دریچه ای بسوی تغییر و بهبودی بگشاید، اکسیر امیدواری در فرهنگ ایرانیان و آموزه های ناب اسلامی است. بی گمان، ناامیدی بر انبوه مشکلات می افزاید و توان مردم را فرسوده می کند.
جشن ملی نوروز و چرخش فصل و روی آوردن بهار به طبیعت و شکوفا شدن بوستان ها و متعادل شدن هوا، همه و همه نشانه هایی از تغییر در طبیعت و بلکه رفتارها و اوضاع خفه کننده کنونی است که نفس ها را در سینه ها نگه داشته است.
به رغم معیشت تنگ امروز مردم و خالی شدن سفره ها و سفرها، مردم باید در برگزاری ساده و بی هزینه جشن ملی نوروز همچنان با نشاط و سرزنده فعال و کنشگر باشند و دل به تغییرات و بهبودی اوضاع بسپارند.
