در روزهایی که دمای هوا در اهواز و بخش‌های بزرگی از خوزستان به بیش از ۵۰ درجه سانتی‌گراد می‌رسد، خاموشی‌های مکرر برق نه‌تنها آسایش، بلکه سلامت و حتی جان شهروندان را به خطر انداخته است. شرایطی که دیگر نمی‌توان آن را صرفاً “گرمای طاقت‌فرسا” توصیف کرد؛ این وضعیت یک بحران انسانی، زیست‌محیطی و مدیریتی‌ست که نیازمند مداخله‌ی فوری و عادلانه‌ی ملی است.
خوزستان، استانی که با تولید بخش قابل توجهی از انرژی کشور، نقشی حیاتی در اقتصاد ملی ایفا می‌کند، خود در ابتدایی‌ترین حق زیستی یعنی دسترسی پایدار به برق، دچار ناترازی و محرومیت شده است. این در حالی‌ست که اصل عدالت منطقه‌ای ایجاب می‌کند که مناطق بحرانی، از اولویت بالاتری در برنامه‌ریزی مصرف انرژی برخوردار باشند.
خاموشی‌ها در ساعات اوج گرما، که گاه دمای ثبت‌شده را به مرز ۶۰ درجه نیز می‌رساند، برای میلیون‌ها نفر در این استان معادل تحمل وضعیتی خطرناک و بالقوه مرگ‌بار است؛ خصوصاً برای کودکان، سالمندان، بیماران و کسانی که دسترسی به سیستم‌های سرمایشی ندارند. حتی دستگاه‌های حیاتی در بیمارستان‌ها و مراکز درمانی با تهدید مواجه می‌شوند.
در این شرایط، خواسته‌ی مردم خوزستان روشن است: تبعیض مثبت در توزیع بار شبکه و حذف خاموشی در این منطقه در فصل گرما. این درخواست نه از سر امتیازطلبی، بلکه بر مبنای واقعیت‌های اقلیمی و سهم بالای خوزستان در تولید انرژی کشور مطرح می‌شود.
لازم است که مسئولان ارشد وزارت نیرو، ستاد بحران کشور، و نهادهای حاکمیتی نگاه دوباره‌ای به اولویت‌بندی مناطق داشته باشند. تأمین پایدار برق در خوزستان در تابستان نه یک انتخاب، بلکه یک ضرورت حیاتی‌ست. فراموش نکنیم که سرمایه اجتماعی با نادیده گرفتن نیازهای اولیه‌ی مردم فرسوده می‌شود؛ و مردمی که در گرما و بی‌برقی رها می‌شوند، نمی‌توانند به تصمیم‌گیرانی که “حساسیت بحران” را درک نمی‌کنند، اعتماد داشته باشند./ ساناز فدعمی
