دانشگاه شهید چمران اهواز از کاروان دانشگاه‌های برتر خارج شده است. تجربه من و آنچه در یک سال گذشته به آن رسیده‌ایم این اتفاق حاصل مجموعه‌ای از مسائلی است که به برخی از آن اشاره می‌کنم.
دانشگاه شهید چمران اهواز از کاروان دانشگاه‌های برتر خارج شده است. تجربه من و آنچه در یک سال گذشته به آن رسیده‌ایم این اتفاق حاصل مجموعه‌ای از مسائلی است که به برخی از آن اشاره می‌کنم. در دوران هشت سال دفاع مقدس بنا بر ضرورت مشارکت دانشگاه در جنگ، نه‌تنها فرصت توسعه و تجهیز از این دانشگاه گرفته شد بلکه بسیاری از تأسیسات زیربنایی وقت دانشگاه در آن دوران هم مستهلک شد. در حالی که دانشگاه‌های همتراز دانشگاه چمران به رشد و توسعه و تجهیز خود ادامه می‌دادند و به عبارتی برنامه‌های خود را اجرا می‌کردند.
جمع زیادی از بهترین اساتید باتجربه و متخصص این دانشگاه به‌ویژه استادان غیربومی دانشگاه که بسیاری از آنها از بورسیه‌های دانشگاه و تازه بازگشته از خارج بودند، دانشگاه را ترک کردند. عده‌ای به خارج از کشور، عده‌ای به دانشگاه‌های دیگر و عده‌ای هم ترک خدمت کردند و اینها سرمایه‌هایی بود که ناخواسته دانشگاه از وجودشان محروم شد. همچنین فعالیت پژوهشی و به‌طورکلی تولیدات علمی دانشگاه بر دوش چند درصد از اعضای هیئت‌علمی است و مطمئناً تعداد قابل‌توجهی از همکاران در تولیدات علمی دانشگاه نقش چندانی ندارند درحالی‌که در محاسبه امتیاز دانشگاه به‌حساب می‌آیند و وزن دانشگاه را کاهش می‌دهند.
از طرفی تجهیزات دانشگاه پاسخگوی نیازهای دانشجویان تحصیلات تکمیلی و طرح پژوهشی اساتید نیست و اغلب فرسوده و قدیمی هستند و بسیاری از تجهیزات بدون نظارت و دقت خریداری‌شده و در آزمایشگاه‌ها یا انبار دانشگاه‌ها خاک می‌خورد. از طرف دیگر عدم ارتقای به‌موقع اعضای هیئت علمی در کاهش امتیاز مؤثر است. جمع زیادی از همکاران ما در مرتبه مربی هستند، بیش از ۸۰ نفر، این تعداد از همکاران قطعاً در رتبه دانشگاه اثر منفی دارند به خصوص اینکه فعالیت پژوهشی لازم را هم نداشته باشند.
بنابراین نباید بی‌تفاوت از کنار این موضوعات گذشت و باید تبعات مشکلاتی را که متوجه این همکاران هست و وظایف آنها را در قبال دانشگاه در شورای گروه یا به‌صورت فردی به این همکاران یادآور شد.
