در سایه رقابت شرکت ملی نفت ایران و شرکت ملی مناطق نفت‌خیز جنوب در ماه‌های آینده، سرمایه قابل توجهی روانه میادین نفت و گاز ایران شود.
به گزارش تابا؛ مدل قراردادی مختص به شرکت ملی نفت‌خیز جنوب، تفاوت‌هایی با IPC دارد و نسبت به IPC مزایای کمتری را برای شرکت‌های خارجی درنظر گرفته است. تدوین این مدل در شرکت مناطق نفت‌خیز جنوب، بهایی بوده است که وزارت نفت برای به دست آوردن همراهی این شرکت با قراردادهای IPC پرداخت کرده است.
از مدت‌ها پیش این گمانه‌زنی وجود داشت که مدیران شرکت مناطق نفت‌خیز جنوب نظر مساعدی نسبت به IPC ندارند. وزارت نفت به نوعی توسعه چهار میدان شادگان، کرنج، پارسی و رگ‌سفید را در قالب یک مدل قراردادی خاص به این شرکت واگذار کرده تا به نوعی هم از انتقادات آن‌ها به IPC جلوگیری شود و هم این شرکت مهارت‌ها و توانمندی‌های خود را در عقد قراردادهای توسعه‌ای محک بزند.
شرکت ملی نفت هم بر توسعه چند میدان مهم از جمله لایه نفتی پارس جنوبی، میدان آزادگان و میدان یادآوران تمرکز کرده است.
ایران عقب‌ماندگی بسیار زیادی در برداشت نفت از لایه نفتی پارس جنوبی دارد و ممکن است قرارداد توسعه این میدان، بدون برگزاری مناقصه به شرکت مرسک واگذار شود. مرسک در حدود ۲۵ سال گذشته، در بخش قطری میدان پارس جنوبی برای استخراج نفت بیش از ۳۰۰ حلقه چاه حفر کرده و بیش از یک میلیارد بشکه نفت استخراج کرده است.
برداشت تجمعی ایران از این لایه نفتی تا همین ماه گذشته ۱.۶ میلیون بشکه بوده است و نظر به این عقب‌ماندگی برداشت نفت از پارس جنوبی اهمیت زیادی برای شرکت ملی نفت دارد.
مرسک تولید نفت از پارس جنوبی را در بخش قطری به شرکت توتال فرانسه واگذار کرده و این امر حضور این شرکت در بخش ایرانی این میدان را به نوعی قطعی ساخته است.
در مجموع ممکن است در سایه رقابت شرکت ملی نفت ایران و شرکت ملی مناطق نفت‌خیز جنوب در ماه‌های آینده، سرمایه قابل توجهی روانه میادین نفت و گاز ایران شود. شرکت ملی نفت در تهران در حال حاضر برای توسعه لایه نفتی پارس جنوبی با مرسک مذاکره می‌کند و ماه گذشته خبری منتشر شد مبنی بر این که شرکت ملی مناطق نفت‌خیز جنوب در حال مذاکره با بی پی برای توسعه میدان نفتی اهواز است. در چنین شرایطی ممکن است در دو قالب قراردادی متفاوت، مقدار قابل توجهی سرمایه خارجی جذب صنعت نفت کشور شود.
