در تاریخ سینما شاهد فیلم هایی بوده ایم که براساس بازی یک بازیگر ساخته شده اند و در واقع فیلمی بوده اند برای بزرگداشت آن یازیگر و یا شاید هم نمایش قدرت بازیگری او. این بار نیز “مایک جکسون ” فیلم سه شنبه ها با موری را براساس رمانی به همین نام و برای گرامی داشت “جک لمون” ( ایرما خوشگله – پیرمردهای غرغرو ) ساخته است و “جک لمون” نیز برای او سنگ تمام گذاشته و به اصطلاح آوای قوی (می گویند قو از زمان مرگ خویش اطلاع دارد و در زمان مرگ به گوشه ای پناه برده و در تنهایی بلند ترین آوایش را سر می دهد ، سپس می میرد) بازیگری خود را پس از چهار دهه، در این فیلم و برای “مایک جکسون “سر داده است.
او به خوبی توانسته در نقش پیرمردی علیل و بیمار که در حال مرگ است و حتی محل دفن خود را نیز انتخاب کرده است. انتقال حس را بوسیله نگاه و لرزش پوست بدن انجام دهد که اگر چنین نبود ، فیلم نه تنها جذابیت خود را از دست می داد ، بلکه خسته کننده و کسالت آور نیز می شد. اتفاقا شبکه دوم سیما نیز با نمایش این فیلم، همین کار را (خواسته یا ناخواسته)برای مرحوم “منوچهرنوذری ” انجام داده است و نوذری نیز آوای قوی خود را در این فیلم به عنوان دوبلور جک لمون سر داده است و چه زیبا این دو آوا در هم شده و موسیقی زندگی را سر داده اند.
موری معلمی است که پس از سال ها تدریس، اینک بیمار و ناتوان روزهای آخر زندگی را روی تخت بیماری می گذراند. فقط همسرش از او نگهداری می کند، “میچ” یکی از شاگردان او که اینک خبرنگار ورزشی است به دیدارش می آید و چون وضعیت موری را مشاهده می کند برای ادای دین و کمک به استاد به عنوان تهیه گزارشی از زندگی او ، روزهای سه شنبه اش را به موری اختصاص می دهد. گزارشی که مسئولین او با آن موافق نیستند، زیرا معتقدند هیچ گونه جذابیت ژورنالیستی ندارد. اما میچ در تداوم این دیدارها اصرار می ورزد ،تا جایی که از کار اخراج می شود و حتی زنش نیز تلفنی قصدش را که متارکه است به او اطلاع می دهد. اما همه این مشکلات بوسیله آموزش هایی که “موری ” به او می دهد قابل حل شده و حتی حل هم می شوند.
موری به او درس زندگی می دهد، اما این درس را در قالب زندگی خودش، آنچنان ماهرانه در قالب کلمات بیان می کند که میچ بدون این که آگاه باشد، آنها را فرا گرفته و به کار می بندد. موری مسئله مرگ و زندگی را با زبانی ساده بیان میکند، او که در حال مرگ بودن خود را می داند و حتی محل دفن خود را انتخاب کرده ، آنچنان از عشق صحبت می کند که گویی قرار است سال ها زنده بماند.
همانگونه که گفته شد، جذابیت فیلم با توجه به عدم تحرک (در زمانی که سینما اکشن سخت مورد توجه است) در بازی جک لمون نهفته شده است، زیرا تصور تماشای فیلمی از بیماری که روی تخت خوابیده و برای جابجایی او را بغل می زنند، خسته کننده به نظر می آید. اما فیلم سه شنبه ها با موری این گونه نیست، زیرا نویسنده کتاب، کارگردان فیلم و بازی جک لمون و در ایران گفتار نوذری همه دست به دست همدیگر داده و فیلمی را بوجود آورده اند که حتی یک لحظه نمی توان از آن چشم بر گرفت و این کار در سینما کمتر اتفاق افتاده است.
ادامه دارد…
برای مشاهده بخش قبلی اینجا را کلیک کنید
