آدم ها اندازه های مختلفی دارند .از لحاظ جسمی ظاهرا درازترین آدم جهان حدود دو متر و نیم است و قدکوتاهترین آدم نیز حدود ۶۳ سانتی متر است.
.از نظر وزن هم سنگین ترین آدم دنیا ۴۳۶ کیلو گرم و سبک ترین ۱۸ کیلو هستند. وزن بقیه مردم بین این حد اقل و حد اکثر در نوسان است . اما آدم ها از نظر شخصیتی نیز اندازه های مختلفی دارند . بعضی ها خیلی بلندتر و سنگین تر از دیگرانند.
مثلا دانشمندان ،مخترعین، مکتشفین،شهدای راه استقلال و آزادی وطن و قهرمانان و مدال آوران صحنه های ورزشی و… همه از دیگران بلند تر و سنگین ترند.
در کتاب مقدس ما قرآن سه گروه وزنشان از دیگران بیشتر و مقامشان عالیتر است، مجاهدین ،علما و افراد پرهیزگار .نکته قابل توجه این است که وزن افراد را یا خداوند تعیین میکند (ان الله والملائکته یصلون علی النبی – ان اکرمکم عندالله اتقاکم -فضل الله المجاهدین علی القاعدین- هل یستوی الذین یعلمون و الذین لا یعلمون …) و یا افکار عمومی !
مثلا شهدا و جانبازان و آزادگان در نزد قاطبه مردم گرامی اند . دانشمندان ،هنرمندان و قهرمانان ورزشی بی ادعا و متواضع نیز میان مردم وزن و جایگاه ویژه ای دارند .این جماعت بدون تبلیغات نزد مردم عزیزند ،عزت آنان توجیه دارد یعنی آدم وقتی به فطرت خود مراجعه میکند میبیند برای کسی که جان خود را فدای استقلال وطنش یا عمر خود را صرف حل مشکلی از مشکلات همنوعانش کرده حسی جز احترام نمیتواند داشته باشد .
اما آیا وقتی در برابر رییس اداره خود یا مدیری از مدیران شهر خود قرار میگیریم نیز چنین حسی به ما دست می دهد ؟ گاهی مردم جلو پای مقامات سیاسی و مسئولین دولتی گوسفند قربانی میکنند آیا این کار نیز ناشی از یک ارادت قلبی است؟ یا حساب این را باید از ارادت های پیشین جدا کرد؟ زیرا گروه اخیر را دستگاه های تبلیغاتی در نگاه مردم بزرگ می نمایانند!
مدیر اداره شما ممکن است صرفا با یک زدو بند اداری یا روابط فامیلی و یا خوش خدمتی به مافوق به این سمت نائل شده باشد و غیر از جایگاه اداری هیچ مزیت دیگری که موجب سنگینی شخصیت وی نسبت به دیگران شود نداشته باشد نه علمی نه ایثاری و نه تقوایی !
به همین علت است که شیطان در فریب مقامات سیاسی موفق تر عمل میکند ! استبداد یک مقام سیاسی ولو اینکه از سابقه خوبی برخوردار باشد از اینجا شروع می شود که او خود ، به خود نمره می دهد و غالبا هم نمره ای بیشتر از دیگران میدهد !
عده ای با هم در مبارزه با یک دیکتاتور شرکت میکنند زندان میروند ،شکنجه می شوند ،تبعید می شوند تا اینکه بالاخره بر او غلبه می یابند پس از پیروزی بر دشمن مشترک هر کس از خود می پرسد سهم من در این مبارزه چقدر است؟ و مزد مبارزه من چقدر ؟و به عوض اینکه بگذارد خدا سهم او و مزد او را مشخص کند یا دست کم مردم چنین کاری کنند ، خود سهم و مزد خود را مشخص می کند.
کسی که به مبارزات خود نمره بیشتر از مبارزات دیگران دهد کسی است که بیش از دیگران آماده دیکتاتور شدن است ! پس شرط اساسی پا گرفتن فرهنگ دمکراسی ،انصاف است و انصاف در عرصه سیاسی یعنی به رسمیت شناختن قدر و اندازه واقعی خود و دیگران !
