محمود بدون اضافات به عنوان بچه محل به تصویر کشیده شده است که قطعا از جانب مخاطبین پذیرفته می شود.
همه ما این عبارت عمیق حضرت امام انقلاب (ره) را شنیده ایم که شهدا شمع محفل بشریتند. و همه متفق القولیم که شهدا واجد ارزشهای اخلاقی انسانی متعالی هستند و می توانند الگوی یک جامعه ی اسلامی رو به رشد و کمال باشند.
شمع، مولد نور معرفت است. نوری که راه را از بیراهه تمیز میدهد. لاکن سوال اساسی اینست که چه هنگام این نور به زوایای پنهان جامعه تابانده می شود؟ چه وقت و با کدام اسلوب و با چه کیفتی میتوان ارزشهای انسانی شهدا را در جامعه نهادینه کرد؟ اولین خطایی که در اشاعه ی فرهنگ شهید و شهادت مرتکب شده ایم،
همانا آسمانی کردن و دست نایافتنی کردن این زنان و مردان است. هیچوقت به خلوت آنها نپرداختیم. فقط با اغراق و مبالغه از آنها تافته ای جدا بافته به تصویر کشیده ایم و از همین نقطه درک و فهم شهدا برای مردم و بخصوص جوانان نسل چهارم انقلاب قدری دشوار می نماید. ارتباط ما با شهدا بر روی پرده ی سینما بجز در مواردی اندک، شفاف و مبتنی بر زندگی روزمره نبوده.
از امدادهای غیبی و اغراق های عجیب و غریب رزمندگان جنگ تحمیلی بر پرده ی سینمای آن روزگار گرفته، تا قهرمان پروری های سینمای دفاع مقدس امروز… متاسفانه ما شهید را بماهو نده ایم و همواره با حُسن نیّت او را به تخیّل و وهم خودمان آلوده کرده ایم. در این میان علی زهیری جوان فیلمساز و خوش آتیه ی خوزستانی که با حداقل امکانات و بودجه، اقدام به ساخت فیلم محمود کرده است.
اولین فیلم داستانی شهدای مدافع حرم، فیلمی که به زندگی و شهادت شهید مدافع حرم شهید محمود مراد اسکندری می پردازد. فیلم؛ محمود را از محله ی محرم خودش روایات می کند و به تلاش و معاش وی برای اداره زندگی خانواداش که خواهرانش هستند ، می پردازد. روایت کاملا صادقانه و بی تکلف است ما این محمود را می شناسیم و با وی و مشکلاتش ارتباط برقرار می کنیم.
هیچ ویژگی شعار گونه ای به این شخصیت اضافه نمی شود. فضایل این شهید را در تار و پود زندگیش، به طور غیر مستقیم حس می کنیم و محمود بدون اضافات بعنوان بچه محل به تصویر کشیده میشود و از جانب مخاطبین پذیرفته میشود. صحنه های ارتباط محمود با دوستان و اهالی محله و کارش که تعمیر موتور سیکلت است با سادگی قابل تحسینی در آمده است و اینگونه نور شمع این واحد از شمع بشریت به دل مخاطب راه پیدا می کند.
از دیگر جنبه های بدیع فیلم محمود پل زدن و این همانی کردن شهدای دفاع مقدس و شهدای مدافعین حرم است. این ارتباط از دل قصه و از وجود عموی شهید محمود مراد اسکندری بیرون میآید که ایشان در جنگ تحمیلی به شهادت رسیده است و محمود جوان که نام عمویش را به ارث برده است با اینکه عمو را ندیده است سعی می کند جانشین خلفی برای وی باشد…
محمود در میدان معاش و ساحت تلاش و کسوت جهاد بچه محل من، تو و ماست. همه ما او را با این ریخت میشناسیم و دوست میداریم… من تلاش فیلمساز را ستودنی می دانم چون علی زهیری سعی کرده با بازنمایی واقعیت دامنه مخاطبینش را بیشتر کند.
او توانسته همه ساحتهای واقعی و حالت های انسانی و جنبه های مثبت و منفی شهید را بعنوان یک انسان، که ترکیبی از حسن و خطاست؛ بی هیچ مبالغه ای بنمایش بگذارد. این سبک و سیاق برای سایر فیلمسازان ارزشی نیز میتواند یک سرفصل باشد تا نور شهدا بیدون هیچ حجابی، به جان محفل جوانانمان برسد و چه چیزی مهمتر از این……
حمید آل حمودی
فیلمساز ، منتقد سینما و
ریاست انجمن سینمای جوانان استان خوزستان
