تراژدی شرم آور سازمان حفاظت محیط زیست/چرا محیط بانان کشته می شوند؟
تورق اوراق تاریخ پر فراز و نشیب سرزمین ایران سرشار از حوادث، رویدادها و پدیده هایی است که گاهی آنچنان دردناک و رقت آور می شوند که انسان از مطالعه و شنیدن آنها دچار بهت و عذاب روحی می شود.
از آنجا که وقوع بعضی از این حوادث و رویدادها، ناگهانی و خارج از قوۀ اختیار و توان کشور است تا حدودی آلام وجودی ات را کمتر و قابل تحمل می کند اما وقتی که مشاهد می کنی وقوع حوادث شوم و دردآوری نه تنها خارج از اختیار و قدرت مسئولین نیست، بلکه مولود ناخلف سهل انگاری، بی توجهی و غفلت مسئولین امر است و جزء آن هیچ دلیلی نمی تواند داشته باشد، موضوع برایت به شدت غیر قابل تحمل می شود.
از جملۀ مهمترین این حوادث تلخ و درددآور روی داده پدیده شوم و غیرقابل اغماض کشته و زخمی شدن مأموران مظلوم و زحمتکش محیط بانی کشور در گوشه، گوشۀ این سرزمین زرخیز است که سالهاست به صورت قطره چکانی کما بیش تیتر روزنامه های کشور و اخبار شبکه های رادیویی و تلویزیونی می شود و در شرایط فعلی نیز به عرصه فضای سایبری و مجازی نیز کشیده می شود و تأسف و تالم عمومی را بر می انگیزد.
البته بجز مسئولین مستقیم امر و قانونگذاری که باید تدوینگر قوانین بازدارندۀ حوادث اینچنین باشد تا جایی که حتی محیط بانان مدافع عرصه های عمومی به خاطر درگیری حین انجام وظیفه قانونی توسط محاکم قضایی مملکت محکوم به اعدام می شود.
و صبح امروز (۱۰ آبان ۱۳۹۶) نیز علی اکبر قنبری زاده رییس اداره محیط زیست بهاباد یزد در درگیری با اشرار به شهادت رسید تا بر بی تدبیری، ضعف و ناکارآمدی مقامات عالی سازمان محیط زیست و سکوت مرگ آور قانون با شلیک گلوله های مرگ صحه گذاشته شود و جالبتر اینکه کسی در مقابل عدم اجرای اصل ۵۰ قانون اساسی جمهور اسلامی کسی دم بر نمی آورد و معلوم نیست ضابط جلوگیری از تخریب غیر قابل جبران محیط زیست که طبق این اصل ممنوع و بر خلاف قانون است کیست؟
اگر این ضابط مندرج در اصل فوق محیط بانان است که در استخدام دولت است، چرا مورد حمایت قانون نیست؟ و چرا امکانات و تجهیزات لازم را در اختیار ندارد؟ و چرا در زمان درگیری با مجرمین بجای مبحث انجام وظیفه بحث دفاع از خود در بکارگیری سلاح مطرح می شود؟
چرا گاهی به عنوان مجرم تحت پیگرد قانونی قرار می گیرد، که از او حمایت نمی کند؟ و سوال دیگر اینکه چرا در کشور ما حدود یک و نیم میلیون اسلحۀ ساچمه زن که حداقل نیمی از آن تولید داخلی است، بطور غیر قانونی در اختیار اشخاص قرار دارد و قلب محیط بانانی را که روزانه ۱۸ ساعت از وقت خود را صرف حفاظت از محیط زندگی ما فرزندان و آیندگان این جامعه می کند را نشانه می گیرد؟
همان محیط بانی که با حقوق بخور و نمیر عاشقانه به خدمت می پردازد و در صورت کشته شدن تکلیف خانواده و فرزندانش نا مشخص است و خونش هدر می رود و در صورت کشته یا زخمی کردن شکارچی غیر مجاز راهی دادگاه می شود تا یا محکوم به پرداخت دیه شود و یا اعدام شود، چون نه قانون حمایتی وجود دارد و نه مسئولی برای پیگیری که فریاد مظلومیت او را به گوش مجلس برساند.
بنابراین به نظر می رسد آنچه مهم نیست محیط و محیط بانان هست و خبر کشته شدن یا مجروح شدنش فقط می تواند خوراک رسانه ای مسئولین محیط زیست باشد که تیتر یک مطبوعات شوند و برای خودشان گرد و خاک کنند، و لذا آنچه می تواند از حوادث ناگوار اینچنینی جلوگیری کند به نظر می رسد مطالبه و پرسشگری وجدان بیدار جمعی آحاد ملت باشد تا قانون گذار را مجاب به تصویب قوانین لازم، دولت را به اتخاذ تدابیر مؤثر و مسئول بی خیال را مجبور به پاسخگویی یا تحویل دادن سمت دفاع از حقوق این عزیزان به اهلش نماید.
به امید آن روز و به امید بیداری وجدان عمومی و اندکی حساسیت از طرف مسئولین
