منچستر هرگز نمى میرد-
حمیدرضا تفضلی– بلند شدن ققنوس از خاکستر هاى مونیخ ،به بهانه اولین قهرمانى منچستریونایتد در باشگهای اروپا در سال ١٩۶٨
ده سال بعد از سقوط هواپیمای حامل بازیکنان و همراهان منچستریونایتد در فرودگاه مونیخ، که به عقیده بسیاری تلخ ترین واقعه در تقویم تاریخ معاصر ورزش بریتانیا محسوب مى شود.
ماجراى مونیخ یک بار دیگر حدود سیزده سال پس از پایان جنگ جهانی دوم موجب بالا گرفتن احساسات ضد آلمانى در بین مردم بریتانیا شد.
روز پنجشنبه شش فوریه ١٩۵٨ فرودگاه مونیخ.هوای برفی. پرواز ۶٠٩ بریتیش ایرویز.هواپیماى حامل بازیکنان منچستریونایتد در راه بازگشت از بلگراد.توقفى کوتاه براى سوختگیرى.پس از تساوی ٢-٢ با ستاره سرخ و صعود به نیمه نهایی جام باشگهاى اروپا. ۴۴ سرنشین. بل ((پسران باسبی)) چند خبرنگار و چند طرف دار. یونایتد دوبار قهرمان لیگ شده و مى خواهد اولین باشگاهى باشد سومین قهرمانى را کسب مى کند.در یازده بازى اخیر نباخته اند و به فینال جام حذفى پا نهادند.آنها به فتح سه جام مى اندیشند.
در حالى که کاپیتان کنت ریمنت،کمک خلبان ،از کاپیتان جیمز اجازه می گیرند تا موتورها را روشن کند.ریزش برف شدیدتر شده.دو بار تلاش براى بلند شدن.ماندن یا رفتن؟
ساعت ١۵:٠٣ .حرکت هواپیما.افزایش سرعت رسیدن به سرعت ٢١٧ کیلومتر در ساعت حداقل سرعت برخاستن هواپیما از زمین.هواپیما چندمترى بلند مى شود.لحظاتى بعد کم شدن ناگهانى سرعت. هشدار. خطر. ریمنت فریاد زد،
((یا مسیح ،نمى توانیم بلند شویم)) سقوط. برخورد با حصار اطراف فرودگاه .رد شدن از یک جاده .برخورد با خانه ى یک خانواده شش نفرى.دونیم شدن هواپیما،برخورد سمت چپ کابین به درخت و برخورد سمت راست هواپیما به یک انبار چوبى .انفجار.مرگ در جاى بیست نفر.جان سپردن سه نفر در روزهاى بعد.بیست و سه کشته و بیست یک زخمی.
مرگ هفت بازیکن منچستریونایتد پس از سقوط؛راجر بایرن،ادى کلمن،مارک جونز،دیوید پگ ،تامى تیلور و لیام بیلى ویلان.مرگ دانکن ادواردز بعد از پانزده روز در بیمارستان شهر مونیخ، ادواردز که به هنگام مرگ ٢١ سال داشت و از او به عنوان مستعدترین بازیکن تاریخ فوتبال انگلیس یاد مى شود.
بابى چارلتون پس از آنکه تیم ملى انگلستان با شکست دادن آلمان غربى فاتح جام جهانى ١٩۶۶ لندن شدن در میان شادى هاى ملى به تلخى با یاد آورى بهترین دوست از دست رفته خود گفت :ادواردز جوان الگو و قهرمان من بوده او امروز مى توانست در ٢٩ سالگى کاپیتان تیم فاتح جام جهانى باشد.
پسران باسبی شاید هیچ کدام شان نمى دانستن در بدترین حالت ممکن تصور کنند که به جاى بالا بردن جام و خوشحالى باید تابوت هم بازى هاى خودشان را بالا سر ببرند،بازیکنانى که رویاهاى بزرگ داشتند و هر کدامشان مى خواستن بخشی از تاریخ منچستر را رقم بزنند ،اما رفتند با اینکه نتوانستند تاریخ سازی کنند ولى بخشی از تاریخ شدند.
سر مت باسبی مربی تیم از حادثه جان سالم به در برد،و به مدت دو ماه به دلیل افسردگی در بیمارستان بستری بود و در نبود آن دستیارش جیمى مورفى که در آن سفر تیم را همراهى نکرده بود هدایت تیم را براى مدتى در دست گرفت.باسبى بعد از سقوط در فینال جام حذفى به تماشایی تیمش نشست.جایی که یونایتد با دو گل مغلوب بولتن شد.
باسبی از نو اغاز کرد.تیم دیگری ساخت.ترکیبی دیگر .یونایتد چند سال بعد قهرمان اروپا شد. بر بام بلند می ایستاد .آن سقوط آغاز دیگرى و سرانجام پروازى دوباره از دل خاکسترهاى مونیخ،ترکیب متفاوتى به تاریخ باشگاه مى بخشید.افسانه اى دیگر از آن می ساخت.طرف داران یونایتد به درد و شکیبایی شان مى بالیدن و با تکیه به آن حادثه سرشان را بالا می گرفتند و تکرار مى کردند((تاریخ ما تاریخ دیگری است.))
منچستر هرگز نمی میرد
We’ll never DiE
