پاسخ واعظی به صادق خرازی دبیرکل حزب ندای ایرانیان مرا بر آن داشت که بخشی از نقدهایی که به دولت جناب آقای دکتر روحانی دارم بیان کنم.
این جمله واعظی خطاب به دبیرکل حزب و در اصل خطاب به اصلاح طلبان تیتر شد. “به جای تشکر، طلبکار شدید” واعظی دست پیش را گرفت که عقب نیفتد، اما این وعظ واعظی به دل ننشست.
یک ضرب المثل است که می گوید ” وقتی به بدهکار رو بدی طلبکار می شود.”. آقای واعظی رئیس دفتر رئیس دولت است و حق دارد از دولت حمایت کند و با توجه به شخصیت حقیقی و جایگاهش در دولت ما نیز انتظار نداریم از انتقادات خرازی استقبال و برای او کف بزند اما از طرف دیگر واکنش شدیداللحن و بدون اما و اگر به سخنان دبیرکل ندای ایرانیان و حمایت بی چون و چرا از انتصابات دولت مایه تاسف و تعجب است.
مدتی است که می خواستم دست به قلم شوم در خصوص انتصابات دولت نقد دلسوزانه ای داشته باشم اما به دلایلی ازاین کار امتناع ورزیدم. چند دلیل عمده را برمی شمرم. اولا از حامیان پروپاقرص روحانی بودم و چندین مقاله در حمایت از دولت و در نقد نقدکنندگان دولت نگاشتم و نمی خواستم و لازم هم ندیدم که اگر انتقاداتی وارداست-که هست-را مکتوب کنم و بهانه ای به دست مخالفین دولت بدهم که بیشتر بر دولت بتازند.
دوم اینکه نقد آنهم در مورد انتصابات در زمانی که دولت دارد به پایان خط می رسد و اکثریت قاطع نمایندگان از یک جناح خاص است سودی ندارد چرا که هدف از نقد اصلاح مواردی است که نقد بر آنها وارد است اما با این اوضاع و احوال نقد دیر هنگام نوشداروی بعد از مرگ سهراب و خود نیز مورد نقد است. اما لازم است این واکنش تند واعظی در واپسین ماههای عمر دولت که موضع حق به جانب و طلبکارانه ای بود مورد نقد قرار گیرد تا بقیه منصوبان دولت و آنها که به جایگاه های بالایی ارتقا یافتند دفاع بیجا و بی پشتوانه از دولت نکنند و نسبت به سخنان و نقدهای دوستانه و خیرخواهانه پاسخ های احساساتی و ناصواب ندهند.
بخش مهم و کلیدی هر دو را در ذیل می آورم و سپس آنرا بررسی می کنم. آقای خرازی با ابراز پشیمانی از حمایت اصلاح طلبان در انتخابات ریاست جمهوری گفته بود “اصلاح طلبان دیگر دولت اجاره ای نمی خواهند و ما باید از رئیس جمهور اجاره ای که داشتیم، توبه کنیم” و آقای محمد واعظی رئیس دفتر رئیس جمهور در مقام پاسخگویی و انتقاد به سخنان واعظی گفت: ” آنها آزاد بودند به قالیباف یا کسی دیگر رای دهند اما مردم تصمیم گرفتند به دکتر روحانی رای دهند. بنابراین حرفی که او می زند نادرست است.”
وی در ادامه با منت گذاشتن روی اصلاح طلبان اشاره می کند که آنها را در سمتهای مختلف مدیریتی منصوب کردند. سخنان واعظی در هر دو بخش، اگر نگوییم نادرست اما قابل تامل و سزاوار نقد است.
اینکه آقای واعظی حساب مردم و اصلاح طلبان را از هم جدا می کند و می گوید آنها (اصلاح طلبان) آزاد بودند که به هرکسی می خواستند رای دهند اما مردم به روحانی رای می دادند سخنی نادرست است.
اولا” مردم به خاطر حمایت اصلاح طلبان و حمایت ویژه و قاطع نماد اصلاح طلبان و اقتدارگرایان هاشمی و خاتمی به روحانی رای دادند و روحانی در حمایت از خاتمی و با کنایه به کسانیکه نسبت به وی بی مهری می کنند از واژه “تکرار” استفاده کرد که حاکی از نقش بی بدیل ایشان ازحمایت بی دریغ از روحانی داشت و جای تعجب است که رئیس دفترش این حمایتها را نادیده می گیرد.
ثانیا” اگر راه اصلاح طلبان و مردم جواب از هم بود پس چرا در ادامه سخنان خود با نوعی منت گذاری می گوید اصلاح طلبان را در مناصب دولتی بکارگماردند. قطعا” این انتصابات باج دادن نبود چرا که اصلاح طلبان باج بگیر نبودند و اگر سخنان واعظی را بپذیریم آنها رای نداشتند که پشتوانه و قدرتی داشته باشند تا بخواهند باجگیری کنند.
از طرفی کاسه گدایی هم بدست نگرفتند که از سر دلسوزی و ثواب بخواهد به آنها پست بدهد و با جداکردن مردم از اصلاحات و اصلاح طلبان به نوعی بین دیدگاه اصلاح طلبان و روحانی نیز فاصله است که نتیجه گیری از این سخن واعظی این است که روحانی اصلاح طلب نیست پس نباید از کسانیکه همفکر روحانی نیستند در مناصب عالی به کار گمارده شوند، پس چرا چنین شد و این پارادکس چگونه قابل تحلیل است؟
وی در بخش دیگر سخنان خود اشاره از منصوب شدن اصلاح طلبان به پستهای مدیریتی اشاره می کند که این نیز جای تامل دارد. برکسی پوشیده نیست که بخش عمده رای روحانی که باعث تصاحب کرسی ریاست جمهوری شد متعلق به اصلاح طلبان است.
چه این سخن کسی یا کسانی یا جناحی را خوشحال کند یا نکند چه از این سخن برای مقابله با روحانی و اصلاح طلبان مورد استقبال یا نقد واقع شود. چه این سخن تبعات منفی یا مثبت برای جریانی داشته یا نداشته باشد، یک واقعیت انکار ناپذیر است اما روی سخن ما با واعظی این است که به آمار و ارقام مراجعه کند. کلیه پستهای سازمانی در سطوح، از پایین ترین تا بالاترین را ملاحظه کند و ببیند چند درصد از این پستها و در چه سطوحی را به جریان مخالف دولت داده.
یک بررسی دقیقی صورت گیرد تا مشخص شود چه تعداد از افراد صاحبنظر، متخصص، توانمند و حامی دولت و لایق برای پستهای مدیریت عالی خانه نشین و حاشیه نشین شدند و نگاهی به آن روی سکه بیندازیم و بررسی کنیم چه تعداد از پستهای کلیدی و مهم که باید در اختیار اصلاح طلبان و حامیان رئیس جمهور باشد و متناسب با رویکردهای اصلاح طلبی و اعتدالگرایی باشد اما توسط مخالفین دولت و کسانیکه با این گفتمان هیچ ارتباطی ندارند تصاحب شده است.
یکی از ضعفهای بزرگ دولت همین انتصابات ناشایسته و ناشایسته سالاری دولت است که متاسفانه رئیس دفتر دولت به همین مورد به عنوان یک افتخار و برگ برنده از آن یاد می کند. ای کاش این انتصابات در سطوح پایین، عملیاتی یا میانی مدیریتی بود که در این صورت ما هم از یک رویداد میمون از آن یاد کرده و سعه صدر و تعامل و عقلانیت را به رخ دیگران می کشیدیم و می گفتیم ما عملا” با جابجایی های اتوبوسی مخالفیم و از متخصصین متعهد از هر جناحی استفاده می کنیم.
اما وقتی در بسیاری از ادارات نیروی مخالف دولت بر حامی دولت ترجیح داده شود و یا در پستهای عالی و راهبردی از نیروهای متخصص و حامی دولت کمتر استفاده شود اسم این انتصابات را چه بگذاریم؟ خلاصه این که دولت در جاهایی که دستش باز بود و کاملا اختیار داشت نیز به خوبی استفاده نکرد و بخشی از نمایندگان دولت در استانها (استانداران) که تعداد آنها کم نیستند راه انفعال و عافیت طلبی را پیشه کردند و با این شیوه مدیریت کردن از یک طرف بذر ناامیدی دردل رای دهندگان و حامیان دولت و اصلاح طلبان پاشیدند و از طرف دیگر با این کار نه تنها مشکلی و مانعی برسر راه خود ندیدند بلکه عمر ریاست و حکومت آنها پربار تر و طولانی تر شده و بیش از اینکه انتقادی بر آنها وارد باشد یا وارد کنیم لبه تیز انتقاداتمان به دولت است که چنین می خواهد و دود آن به چشم مردم رفت.
علیرغم همه این انتقادات و دیگر انتقاداتی که داشته و دارم وضعیت را سیاه و سفید و صفر و صدی نمی بینم و به دلایل متعدد که جای گفتنش نیست همچنان حامی این دولت هستم اما مخالف دفاعیه های ناصواب و احساسی همانند دفاع آقای واعظی هستم.
