طنز گرد و خاک اهواز/محمد شریفی
استاندار محترم با کفایت ، مسئولان محترم با لیاقت، تصدق وجود نازنین تان گردم، الساعه که این مرقومه را روی کاغذ می آورم یکباره به یاد حکایت مرحوم ،فخرالدین علی صفی، افتادم که فرمود:
سربازی از میدان جهاد می گریخت؛ گفتند: کجا می روی ای نامرد؟ گفت: آن خوشتر دارم که گویند: فلان بگریخت لعنت الله، از آنکه گویند: فلان کشته شد رحمت الله، اولش اسب را زین نمودم که با اهواز وداع آخر نمایم و یکراست به ولایت ناکجا آباد اجدادی بروم و از شر گرد و خاک و کید طوفان باد رهایی یابم که فردا نگویند، حکایت نویس با خاک رحمت الله شد.
مقداری راه افتادیم، اما یکباره یادمان آمد که چراغ های اندرون روشن هستند، القصه به طرف عمارت راه افتادیم، یاد ملای روم مولانا جلال الدین افتادیم و حکایت خواجه مسرور منعم، که به مسجد جماعت رفته بود و در رکعت اول در خاطرش خطور کرد، که: مبادا چراغ بی سرپوش مانده باشد! زود برخاست و به خانه دویده، کنیزک را بانگ کرد که: در را مگشا؛ اما سر چراغ را بپوشان تا باد بزر را نخورد.
کنیزک گفت: در را چرا نگشایم؟ گفت: تا پاشنه در خورده نشود! کنیزک گفت: با چندین تصرف که می کنی، از مسجد تا اینجا آمدن را چرا نمی بینی که کفشت پاره می شود! گفت: معذور دار، پا برهنه آمدم، اینک کفشها ام در بغل است! اما خوب که حساب کار را کردم، مصلحت دیدم همان به که با خاک بمیرم، تا آیندگان بگویند لعنت الله بر مسببان و باعثان و بانیان و نفتیان و والیان و همه ی آنهایی که نفت را بردند و آب را بردند و خاک را بر سرمان افشاندند.
