حتی بدون الزام اروپا به پیش شرط تضمین های اقتصادی وبانکی، ماندن در برجام بسود جمهوری اسلامی ایران است.
همه ما واقفیم که آنچه موجب شد دولت یازدهم جمهوری اسلامی ایران پای میز مذاکره با شش قدرت بزرگ جهانی بنشیند وبرای تحقق برجام سعی جدی بنماید، وموفق بوده است، موضوع تحریمهای اقتصادی، تجاری وبانکی آمریکا نبوده است.!
زیرااین تحریمها امر جدید وشگرفی نبوده و قریب به ۴۰ سالِ که کشور ما مورد تحریم آمریکابوده است و اتفاقاسازوکار اقتصادی ما با این تحریمها هم ساز شده و دیگر آثار منفی آن خیلی در زندگی مردم محسوس نبوده است.
تنها تفاوت آن در دو دهه اخیر،همراه شدن اروپا وحتی بلوک شرق در این تحریمها،بدلیل رفتارهای غیر دیپلماسی ومغرورانه دولتهای وقت،بویژه نهم ودهم، بوده است.
اما واقعیت این است که حتی همراهی اروپا وبلوک شرق با آمریکا،هرچند دشواریهائی را برای کشورما موجب شده بود، لیکن این هم قابل تحمل بوده و از علل اصلی تکوین برجام بشمار نمی آید.!
بلکه دلیل اصلی در نشستن پای میز مذاکره با شش قدرت جهانی(شرق وغرب) وخلق برجام، موضوع تحریمهای سازمان ملل وقرار گرفتن کشور تحت فصل هفتم منشور ملل متحد بوده است.که طی آن به آمریکا ومتحدانش اجازه اختیار جنگ ومداخله جدی نظامی تاسرحد اشغال کشورها وبراندازی نظام سیاسی آن کشورها را میدهد!!
متاسفانه،برخوردهای سرمستانه وغیر دیپلماتیک دولت وقت جمهوری اسلامی، بویژه در دولت نهم ودهم، ونگرش مغرورانه وجاهلانه به تبعات تحریمها وتلقی کاغذ پاره کردن از مصوبات سازمان ملل متحد وشورای امنیت و…،وبا عنایت به لابیگریهای قوی صهیونیستها ومنافقین وسلطنت طلبان خارج نشین،کاراختیار متحدانه جنگ برعلیه کشور ما جدی شده بود.
لذا تدبیر مسئولین کشور و علی الرائس رهبری نظام، برای مذاکره وتدوین موافقتنامه بین المللی اقدام مشترک برجام که طی آن تمامی تحریمهای هسته ای غرب وبویژه سازمان ملل متحد وبویژه خروج کشور از فصل هفتم منشور آن سازمان،”که هدف غائی جمهوری اسلامی بوده است”کاملامدبرانه عاقلانه و زیرکانه و بجا وشایسته بوده است.
بنابر این،بایدبین منافع اقتصادی مترتب بر برجام وهدف اساسی و بنیادی برجام،تفاوت جدی قائل شد.
اکنون وبا خروج یکجانبه آمریکا از برجام،ومواضع تند وصریح وشفاف کشورهای اروپائی وبلوک شرق طرف قرارداد برجام وسازمان ملل متحد بر ضد این تصمیم نابخردانه آمریکا،ضمن آنکه انسجام دیروز بین المللی بر علیه کشور ما،حتی در زمینه مضایقات اقتصادی،را از بین برده وازشدت اثرتحریهای آمریکا نیز خواهد کاست،اما مهمتر از آن جوهره اصلی برجام،یعنی خروج کشور ما از تحریمهای سازمان ملل متحد واز بین رفتن احتمال قوی قرار گرفتن درفصل هفتم منشور سازمان ملل،که بمنزله تهدید جدی برای تمامیت جمهوری اسلامی ایران بوده، به قوت خود باقی است.
بنابر این لازم است که مسئولین بجای تصمیمات انفعالی و تسلیم احساسات شدن، که از مشخصه های عوامزدگی وتاثیر پذیری ازجوهای دور از واقعیات داخلی وغیر دیپلماسی است، از بزرگ نمائی تحریم آمریکا وخروج چندشرکت اروپائی از قراردادهای اقتصادی با ایران،که حاصلی جز ایجاد روان نا آرام اجتماعی برای بازار واضطراب عمومی برای جامعه نخواهد داشت،خودداری نمایند.
واقع بینانه به منافع غیر قابل اغماض کشور از برجام نگریسته وهر چند بفرموده رهبری معظم باید در پی محکم کاری و دسترسی به تضمینهای مفید بود، اما نبایداین پیش شرط را بقدری درجامعه سیاسی وخسته ما رواج دادتا در صورت عدم تحقق این خواسته، برای حفظ تمامیت نظام وکشور، نوشیدن جام زهری دیگر و ماندن در برجام، ضرورتی اجتناب نا پذیر شود.
خرداد۹۷
حیصمی،مدرس دانشگاه وفعال سیاسی
